Het regent, het regent, de pannetjes worden nat…

De week van 24 - 30 maart 2015.

Het is dan nu toch echt zo. Het regenseizoen is ook in Bukomansimbi aangekomen. De hele week was het voornamelijk grijs en regende het. Ach ja, zo maakt dat een rit naar Masaka wat lastiger en heb je, als je een stuk hebt gelopen, de plakkaten met klei onder je schoenen hangen. Maar goed, het fijne is dat het stof er eigenlijk niet meer is. Dit zorgt ervoor dat ons uitzicht veel helderder is dan het was en dat alles weer mooi groen aan het worden is.
Toen wij kwamen had het ongeveer vier maanden niet geregend, na deze volle week regen is er een duidelijk verschil te zien! Het sportveld is van een woestijn naar een woestijn met veel groene plekken verandert. Er zijn weer mooie stukken helder gras te zien. Ook de tuintjes voor kids gear primary school worden alweer mooi groen.
Maar goed, ik zal jullie weer even mee nemen naar Oeganda in mijn terugblik op de afgelopen week.
De maandag zal ik niet nog een keer beschrijven, deze kunt u vinden in mijn vorige bericht. De dinsdag was het, hoe kan het ook anders in het regenseizoen, een regenachtige dag. Deze dag hebben we niet heel erg veel gedaan. Op een paar korte lesjes na was dit ook een dag van weinig les geven. We zijn van plan om komende periode een paar colleges te geven aan de leerkrachten hier. We hebben natuurlijk heel veel van hun geleerd (in andere taal lesgeven, zonder digitale middelen les geven en dat in een hele andere context), maar nu willen we ook wat van het Nederlandse onderwijs hier achterlaten. Dit willen we gaan doen door een paar korte bijeenkomsten. In deze bijeenkomsten laten we de leerkrachten ervaren hoe het Nederlandse onderwijs kan zijn. Het draait hier dan vooral om het plezier in de lessen met coöperatieve werkvormen. Nadat we dit plan aan de directeur hadden laten zien, was hij razend enthousiast. Fijn om te zien dat ze hier open staan voor dit soort dingen.
’s Middags kregen we plots een appje van Chris of we zin hadden in een spelletjes middag. Snel even de opzet van de presentatie afmaken en door naar boven om daar een spannend potje te Rummikubben. We hebben Grace het eten naar boven laten brengen en ook bij Chris gegeten.. Hierna hebben we de avond afgesloten met de oudejaars conference. Ach ja, beter laat dan nooit toch ;)!?
Op woensdag zijn we weer verder gegaan met de presentatie. Bart en ik dachten dit even te gaan doen bij Baby class (peuters) buiten. Dat werkt prima, tot de kinderen je door hebben. Dan staan ze met de halve klas om je heen. Nadat Remco zijn lessen had gegeven zijn hun verder gegaan met het informatie verzamelen van de kinderen (dit was hun extra werk van Chris). Na een tijdje hebben Bart en ik de honkbal knuppel gepakt en een softbal om hier maar een beetje mee te gaan slaan op het sportveld. Na een paar goede slagen, en een paar sprintjes van het ene naar het andere veld (de jongens vonden het wel leuk om een paar keer tegen elkaar te rennen. Chris won elke keer, dus daar was de lol ook al snel weer vanaf) was iedereen dood op en besloten we maar om naar boven te gaan.  Heel veel bijzonders hebben we niet meer gedaan deze dag.
Ook de donderdag hebben we niet extreem veel gedaan, een paar lessen waar Chris kwam kijken en dat was het eigenlijk ook wel weer en zo ook was vrijdag een vrij rustige dag. Het bevalt nog steeds echt goed dat we de vrijdag vrij zijn. Vaak kunnen we dan goed doorwerken aan onze verslagen (of niet…) en kijken we wat we nog kunnen doen. Deze vrijdag was het voornamelijk voorbereiden op de presentatie van maandag. We hebben met Kinene Martin (Wij noemen hem Kinene, maar je kan ook Martin zeggen. Dat is overigens met alle namen zo, je noemt ze gewoon bij de naam die jou het beste uitkomt.)
Zaterdag was het tja, weer een beetje zo’n dag van wel of niet naar Masaka. Wel of niet wat doen en als we wat gingen doen, wat gingen we dan doen? Er moesten boodschappen gedaan worden dus toch maar op en neer naar Masaka. Chris ging mee, Bart bleef dit keer thuis. Ach, het kost eigenlijk niks (naja weinig) om naar Masaka toe te aan en je kan er super goed eten (oah, de steak bij Café Frikandellen (Deens restaurant) een aanrader eerste klas!!). Nadat we in Masaka waren aangekomen zijn we eerst dvd’s wezen kopen. Er is een winkeltje in Masaka die alle dvd’s heeft die je ook maar bedenkt. Engels gesproken en je kan altijd vragen om Nederlandse ondertiteling. Dat wordt dan even gedownload en op een dvd’tje gebrand. Geweldig hoe dat dan allemaal gaat. Na de dvd’s tijd voor de bakker en de markt. Aangekomen bij de bakker bleek al het brood op te wezen. Helaas geen bruin zout brood deze week. In Bukomansimbi (en op veel andere plekken in Oeganda) kennen ze alleen wit zoet brood. Als je het roostert is er niks aan de hand, maar los eten is niet echt iets wat je iemand graag geeft. Het is vrij droog brood, maar goed beter dan helemaal niks! Ach en als er geen brood is, is er wel taart. Milotte en ik genoten van een stuk chocolade taart, Remco en Chris zaten aan een Chocolade koekje. Hierna zijn we nog even de markt op geweest om voor 1.30€ een zak vol passie vruchten te halen (Bij de AH in Nederland betaal je €2,50 voor vier passievruchten…..) en daarna snel door naar Café Frikandellen waar we weer hebben genoten van het eten.
Eenmaal thuis weer aangekomen blijkt de tas van Milotte nog in Masaka te staan. Chris belt direct naar Café Frikandellen en zij zullen hem achter neer zetten. Dat kan hier allemaal gewoon zonder dat er iets uit wordt gehaald. Tassen die in taxi’s blijven liggen worden naar een centraal punt gebracht in Masaka en zo komt uiteindelijk alles wel weer terecht.
’s Avonds zijn we weer naar Chris zijn huis gegaan om daar Nederland – Turkije (1-1) te gaan kijken. Als je een voetbal wedstrijd van Nederland kijkt moet je natuurlijk iets oranjes hebben. Dus de opblaasbare hoeden, samba ballen, vlaggetjes en oranje t- shirts werden uit de kast gehaald. Aan onze support heeft het niet gelegen in ieder geval!
De volgende morgen (zondag) was het visitation day op Hoy’s College. Eigenlijk komt het op hetzelfde neer als dat vorige week was op Kids Gear, maar dan net iets anders. Bij Kids Gear doet elke klas een stukje, bij Hoy’s kan je je opgeven om een stukje te doen. Dit kan zijn een toneelstukje, een playbackshow of een liedje. Aangezien hier veel op de Oegandese tijd ging bleven we maar even boven. Remco en Chris hadden een uitgebreider abonnement  gekocht voor de televisie dus zondag morgen werd er eerst Formule 1 gekeken bij Chris boven. Chris zou gebeld worden door de directeur van Hoy’s College, echter duurde dit net wat langer dan afgesproken. Nadat Chris de directeur weer had gebeld bleek het al te zijn begonnen. Snel omkleden en naar beneden waar we nog net een paar optredens konden zien. Na de optredens waren er veel speeches, voornamelijk in het Luganda. Dus veel verstonden we er niet van. Dan duurt twee uur toch wel aardig lang… We zijn dan ook eerder naar boven gegaan en hebben boven geluncht. Na de lunch werd er wat gedaan aan de lessen van maandag en de laatste hand werd gelegd aan de presentatie die we maandag mogen geven aan de docenten.
En zo werd het alweer maandag. Aan het eind van deze week zitten we al op de helft van onze tijd heir in Oeganda. Wat gaat de tijd toch enorm snel! Voor mijn gevoel ben ik nog maar twee weken geleden hier aangekomen en heb ik nog zeeën van tijd hier. Als ik goed bedenk hebben we nog maar ongeveer 13 lesdagen te gaan voor dat de kinderen weer toetsen hebben en onze stage periode hier erop zit. Bizar om te beseffen dat de dagen ook zo snel gaan. Maar goed, onder het les geven denk ik daar eigenlijk niet aan. Ik draai mijn lessen en ben tevreden hoe de kinderen reageren. Maandag heb ik twee lessen, rekenen met P3 (groep 4) en Engels met P5 (groep 6). Twee erg leuke groepen dus altijd een fijne dag om na het weekend weer te beginnen met een nieuwe week. Vandaag heb ik de Engelse les een keer doorgeschoven om te zorgen dat we alles klaar konden zetten voor de presentatie na de lunch. Aangezien we nog wat tijd over hadden zijn we nog even naar boven gegaan om rustig te zitten, wat te drinken en iets voor ons zelf te doen. Na de lunch mochten we de presentatie aan de leerkrachten geven. We zouden om twee uur beginnen, maar we begonnen uit eindelijk 20 over 2 aangezien nog niet alle leerkrachten er waren. Het blijft onwennig als Nederlander dat het de normaalste zaak van de wereld is hier om rustig aan te doen. Onze presentatie, waar we ook een actieve werkvorm introduceerden (voor de niet pabo’ers onder ons, een actieve werkvorm is een werkvorm die je in de klas kan inzetten om bijvoorbeeld alle leerlingen te betrekken in je les. Je kan hierbij ervoor zorgen dat alle leerlingen bijvoorbeeld hebben nagedacht over een bepaald onderwerp wat jij op dat moment behandeld in je klas), waren de leerkrachten aardig enthousiast. Veel wouden meer weten over meerdere werkvormen en vonden dat we het goed hadden gedaan. Het is mooi om dan de feedback formulieren weer te lezen en te zien dat de leerkrachten zeker waarderen wat je aan het doen bent.
Met een goed gevoel gingen we terug naar ons huisje om de spullen te pakken om weer te vertrekken naar Masaka. Dit keer niet in het weekend, maar door de week om de spullen van Milotte op te halen. Overigens waren het niet alleen spullen van Milotte, maar ook een groot gedeelte van onze boodschappen lagen nog bij Café Frikandellen. Ach en als je er dan toch bent, kan je er net zo goed weer eten.
Verzadigd en wel zijn we weer op huis aangegaan. Omdat het elke dag regent (voornamelijk ’s nachts en ’s morgens) is de temperatuur flink omlaag gegaan. Koud kleumend in de auto zijn we door het donkere Oeganda gereden. Bijzonder om te luisteren naar de dingen om je heen. Bij het moeras bijvoorbeeld hoor je een soort van houten wind vangers (van die holle buizen die tegen elkaar aan klikken als de wind er door heen blaast). Ook blijft het bijzonder om te kijken wat er nog gebeurt aan de kant van de weg. Langs de straat lopen mensen, rijden boda’s of fietsers (zonder licht). Als je langs dorpjes komt staat het volume op 100% van de muziek en zie overal mensen lopen en zitten. Je ziet ook overal eettentjes waar je Rolex of Kip kan halen. Bijzonder is de manier van seinen naar een andere auto. Dit gaat als volgt.
1. Je rijdt altijd met je groot licht aan, of je knippert er continu mee. Tegenligger of niet, groot licht is het helemaal.
2. Als je dus een tegenligger hebt, doe je ook nog je knipperlicht aan de kant van je tegenligger aan. Dit is een soort van waarschuwing waar de rand van jouw auto is.
en 3. Als een beetje normale chauffeur bent rem je meestal als je een heuvel af moet zodat je de weg nog iets wat kan zien (gelukkig hebben wij een privé taxi en doen ze dit dan meestal wel. De openbare taxi’s rijden als gekken door het donkere landschap).
Ook dit is een punt wat onwennig blijft, de slechte en zanderige wegen hier. Het hobbelt continu en er zitten gaten in waarvan ik soms denk dat ze zo diep zijn dat je bijna in China uitkomt. Ik ben dan ook altijd weer blij als we in Masaka of Bukomansimbi aankomen.
Zo dus ook nu zijn we weer veilig thuis.

Excuses dat het verslag iets later is dan normaal (ik begin bijna Oegandees te worden hier), maar zoals u kunt lezen heb ik genoeg meegemaakt, en vloog ik overal heen. Dit maakte dat ik niet dit verhaal kon plaatsen zonder dat ik echt alles had verteld over de afgelopen week.
 

Rosan. 

Ps. Ik heb eindelijk kraanvogels gezien (zaterdag) wat een gave vogels zijn dat. Bijzonder mooi!